واژهشناسیویرایش
واژه کونگفو از دو بخش «کونگ» یا «گونگ» (چینی: 功) به معنای کار، فعالیت، شایستگی یا دستاورد و «فو» (چینی: 夫) تشکیل میشود. «فو» در زبان چینی هم به معنی انسان است و هم پسوندی با معانی بسیار مختلف. اگر فو را در معنای اول آن در نظر بگیریم معنی کونگفو چیزی شبیه به «دستاورد انسان» خواهد بود و اگر آن را پسوند بدانیم معنای آن «فعالیت و تلاشی که با صرف زمان و انرژی قابل توجه به دست میآید» خواهد بود. به این ترتیب «تمرین کونگفو» در اصل به معنی تمرین یک رشته رزمی نبودهاست بلکه به فرایند کلی تمرینات بدنی و ذهنی یک شخص و آموزشها و تکامل مهارتهای او اشاره داشتهاست. حالا این مهارت ممکن است در زمینه یک هنر رزمی باشد یا هر مهارت دیگری در رشتههای هنری، علمی و فنی مختلف.
کونگ فو در کشور چین با دو اسم شناخته میشود:در جنوب این کشور که زبان کانتونی موجود است این رشته را همان کونگ فو می نامند. اما در شمال کشور چین که زبان مندرین رواج دارد این رشته با نام ووشو شناخته میشود. کونگفو یا ووشو دارای بیش از 300 سبک اصلی و حدود 1000 سبک فرعی میباشد که از معروفترین آنها را میتوان به سبک های چانگ چوان ، نان چوان ، تای چی چوان و وینگچون اشاره داشت. همه این سبکها در دو بخش تالو و ساندا برگزار میشوند. ساندا یک نوع مبارزه فولکنتاکت است که اوایل سده بیستم براساس مبارزه خیابانی و با بهره گیری از تکنیک های مقدماتی کونگ فوی سنتی پایهگذاری شد و در مسابقات پیشرفته تر آن (سانداوانگ) ضربات آرنج و زانو نیز در آن گنجانده شدهاست. تالو به معنای فرم است، و هنرجویان به اجرای فرم در این بخش میپردازند. رشته رزمی ووشو از لحاظ برتر بودن در تکنیک های مبارزه ای و اجرای فرم نسبت به بقیه رشتههای رزمی مانند کاراته یا تکواندو محبوبیت و سرسختی کامل و اثبات شدهای دارد. هر چهار سال یک بار مسابقات جهانی کونگ فو نیز زیر نظر فدراسیون بینالمللی ووشو و در قالب ووشو سنتی برگزار میشود. اصطلاح ووشو به معنای هنر جنگیدن است.